In haar opiniestuk in het Parool vraagt Geertje Paaij, als ouder van een volwassen dochter met schizofrenie, aandacht voor ouders van (volwassen) psychiatrisch kwetsbare kinderen.
‘Familie wordt systematisch buitengesloten, terwijl zij de eerste is die signalen oppikt. Privacyregels beschermen de patiënt, maar laten de omgeving in de kou staan (…)’. Ze roept op ouders erkenning én psychologische ondersteuning te bieden.
‘De Wet verplichte ggz stelt zelfbeschikking en privacy voorop, maar negeert dat een patiënt met een ernstige psychiatrische aandoening de realiteit vaak niet overziet. Ouders krijgen slechts een familievertrouwenspersoon die alleen uitleg geeft over procedures en geen doorzettingsmacht heeft. De ggz hanteert de mantra: ‘Wij mogen wel naar u luisteren, maar u niets vertellen.’ Alsof je praat tegen een dode telefoonlijn. Dit is institutionele wreedheid.’